ترانۀ ناسروده

شهرزاد سپانلو: شهرت تقریباً حرفه ای

تاریخ انتشار مقاله  17/04/2009 به روز شده  01/05/200910:45 TU

شهرزاد سپانلو

بعد از زیبا شیرازی و مهوش آژیر، باید از شهرزاد سپانلو یاد کنیم. او نیز ساکن کالیفرنیا است و کار خود را به شیوه ای غیرحرفه ای ادامه داده است. با این حال شاید بتوان گفت که او، نسبت به دو نفر قبل، از شهرت بیشتری برخوردار شده است.

خوانندگان زن غیرحرفه ای خارج از کشور را اگر کنارهم بگذاریم، متوجه پدیده ای می شویم که بعد از انقلاب کم کم شکل گرفته است.

به چه دلیل این نوع فعالیت هنری فقط توسط زنان انجام گرفته؟ پاسخ به این پرسش آسان نیست اما شاید بتوان این موج خارج از کشور را با موج فعالیت های اجتماعی و فرهنگی روزافزون زنان در داخل ایران، مرتبط دانست.

قبل از انقلاب، نویسندگان زن ایرانی انگشت شمار بودند. اما اینک در ایران، زنان قصه نویس شاید در حال آفرینش جریانی ادبی باشند. از زویا پیرزاد گرفته تا فتانه حاج سید جوادی،  نویسندگان زن بعد از انقلاب، لحن و نگاهی تازه در دنیای داستان نویسی فارسی به وجود آورده اند.

در این باره، پژوهش ها و پایان نامه های دانشگاهی متعددی تألیف شده، اما تا آنجا که جستجو کردیم، هنوز ندیده ایم که پدیدۀ مشابه در دنیای موسیقی، مورد توجه قرار گرفته باشد.

 

هر چه هست، خوانندگانی مثل شهرزاد سپانلو، به رغم حجم اندک کار، توانسته اند طی این ده سال اخیر، جریان مستقلی را در دنیای ترانه های ایرانی خلق کنند و بدین ترتیب، در مقابل جریان دیگر خارج از کشور، یعنی موسیقی "لس آنجلسی"، بدیل یا انتخاب تازه ای قرار دهند.

مسلماً هنوز تعداد شنوندگان ترانه های "لس آنجلسی" بسیار بیشتر از علاقه مندان به کارهای سپانلو یا زیبا شیرازی است. این وضعیت در حوزه های فرهنگی دیگر هم دیده می شود: موسیقی سبک و مصرفی، امروزه بازار جهانی را در اختیار دارد. مهم این است که در مقابل این نوع موسیقی یکنواخت وسطحی، سبک ها وشیوه های دیگری هم در دسترس مردم باشد.

ارزش کار شهرزاد سپانلو و دیگر همکارانش، ارائۀ ترانه هایی است که  با اشعار متفاوت، و موسیقی محکم تر و کارشده تر، شنوندگانی را که از سبک "لس آنجلسی" خسته شده اند اما در عین حال خواهان موسیقی چندان دشوار نیستند، تغذیه می کنند.

 

                                 فرید وهابی