لوموند نیز به انتشار متن استعفای صفار هرندی پرداخته، به نقل از خبرگزاری فرانسه خبر برکناری بعضی از وزرا را درج کرده، از ادامۀ تظاهرات اعتراضی مردم در ایران می نویسد.

اما لیبراسیون و فیگارو بررسی جامعی در این مورد ارائه داده اند.

لیبراسیون: ژان پیر پرن در لیبراسیون با تیتر درشت از جنگ میان مذهبیون خبر می دهد و می نویسد، اکنون مقامات روحانی مملکت اختلافات خود را بی پرده بیان می کنند.

خبرنگار لیبراسیون توضیح می دهد که وقتی یک مقام بالای مذهبی می خواهد مخالفت خود را با رژیم اسلامی نشان بدهد، یا از ادای خطبۀ نماز جمعه سر باز می زند، یا ازموعظه خودداری می کند و یا عمامه از سر بر می دارد.

او می نویسد، تا کنون آیت الله منتظری تنها مجتهدی بود که آشکارا مخالفت خود را با قدرت موجود مطرح می کرد و برای ابراز آن عمامه از سر برداشته بود. اما تقلب انتخاباتی روحانیون را منقلب کرده است، اگرچه هنوز بسیاری از آنان از ترس جان یا از دست دادن مشاغل خود هنوز خاموش مانده اند.

در ادامه، ژان پیر پرن به ورود رفسنجانی به صحنه، اعلام مواضع جدید او در نماز جمعه و واکنش تهدید آمیزآیت الله خامنه ای به این سخنان اشاره می کند.

به نظر ژان پیر پرن، در پشت برخورد میان این دو رکن جمهوری اسلامی دعوای دیگری مطرح است، یعنی بحث قدرت رهبری، که رفسنجانی در پی محدود کردن آنست.

خطر بزرگی که نویسنده در دنبالۀ مقاله بر آن تاکید می کند، تغییر نوع رژیم و انحصار قدرت در دست پاسداران یا بسیجی ها است. او به نامۀ اخیر سرلشگر فیروز آبادی رئیس ستاد کل نیروهای مسلح، اشاره می کند که در آن خطاب به امام زمان ، با ادبیاتی که بنظر نویسنده، ادبیات حجتیه ای است، با مخالفان به شدت برخورد کرده است.

ژان پیر پرن در معرفی پیروان مصباح یزدی که او را نمایندۀ این نظر می داند، می نویسد که آنان با ملی گرائی و جمهوری اسلامی مخالفند، و رویای رژیم اسلامی نابی را در سر می پرورانند که از کادر ملی فراتر می رود، رویائی که به نظر ژان پیر پرن خمینی نیز به آن التفات داشته است.

ژان پیر پرن در پایان می پرسد، آیا موسوی با درک همین "خطر بزرگ" وارد صحنه، شد و آیا به همین دلیل است که بعضی از افراطی ها مثل ده نمکی و آیت الله غفاری از مسؤلان "حزب الله" چهره عوض کرده اند و از اعمال گذشته شان اظهار ندامت می کنند؟

فیگارو: این روزنامه برخورد با اختلافات حکومتی را از زاویۀ تقابل احمدی نژاد با رهبر و محافظه کاران مخالف با انتصاب مشائی، بررسی کرده و چنانچه در تیتر مقاله عنوان می شود، می نویسد که اگرچه احمدی نژاد توسط خامنه ای به زانو در آمده است، اما همچنان مقاومت می کند.

دلفین مینوئی در این مقاله ماجرای کشاکش یک هفته ای میان احمدی نژاد و طیف خودی مخالفانش را برای خوانندۀ فرانسوی توضیح می دهد و از دستخط رهبر برای لغو انتصاب مشائی و بی اعتنائی احمدی نژاد به این حکم می نویسد و یادآوری می کند که با وجود همۀ اعتراض ها به هرحال مشائی بعنوان رئیس دفتر ریاست جمهوری، همچنان در جایگاهی نزدیک به قدرت حاکم قرار دارد.

دلفین مینوئی در توضیح مخالفت ها می نویسد اگرچه گروهی بواسطۀ حرفهای مشائی در ارتباط با نزدیکی ملت ایران به مردم اسرائیل و آمریکا، او را قبول ندارند، اما عده ای از سیاسیون برعکس از موضعگیری های مرتجعانۀ وی و نزدیکی او به اعتقادات مهدویتی بیمناکند.

این مقاله گوشه های مخفی شخصیت اسفندیار رحیم مشائی را از خلال مطالب سایت های مختلف بیان می کندو از جمله به سخنان محمد قالیباف در این مورد اشاره می کند که گفته است، مشائی بازجو بوده و همسر او ازمجاهدین خلق بوده که پس از بازجوئی توسط وی به عقد او درآمده است. و یا منبع دیگری مشائی را یار احمدی نژاد در سپاه پاسداران و همراه او در سرکوب مخالفان پس از جنگ معرفی می کند. در پایان خبرنگار فیگارو نیز مانند خبرنگارلیبراسیون به نگرانی از عطش پاسداران انقلاب برای قدرت انگشت می گذارد و می نویسد این امر می تواند در نهایت آنان را به چالش با رهبر انقلاب وادارد.

آباد سازی و توسعه درافغانستان و پاکستان، خواست اولیۀ فرانسه

لوموند در مقاله ای از قول فرستادۀ ویژه این نشریه در پاکستان پس از مصاحبه با تیری ماریانی عضو حزب UMP و نمایندۀ فرانسه در مسئلۀ افغانستان و پاکستان، به اهداف، اقدامات و امکانات فرانسه در این کشورها اشاره کوتاهی دارد.

این مقام مسئول عقیده دارد که نبرد واقعی در پاکستان و افغانستان جنگ برای توسعه است.

وی معتقد است فرانسه از موقعیت خوبی در این دو کشور برخوردار است زیرا سابقۀ استعمار گری در آنجا نداشته و با آمریکا در تصرف عراق همراه نبوده است. از این رو امیدوار است بتواند با کمک سازمان داده شدۀ کارشناسان فرانسوی در این زمینه پیش برود.

نگاهی به روزنامه های فرانسه

فرد سوم صحنه سیاسی انگلیس/ اندیشه فلسفی از یک حادثه طبیعی/ خبری که انعکاس نیافت!

"نیک کلگ" در مقابل دو نیروی کهنه، کارگر و محافظه کار ،حزب لیبرال را بعنوان نیروئی مطرح می کند که که با ایندو طرز تفکر بی اعتبار فرق دارد و می تواند جوانان و کسانی را که سابقاً درانتخابات شرکت نمی کردند، جذب کند.

25/04/201015:15 TU