روزنامه فیگارو، خبر خود را با این عنوان آغاز می کند : "هسته ای : ایران در آستانه جهشی غیر قابل بازگشت". "فیگارو" با اشاره به این که احمدی نژاد سخنان خود را به عمل در آورد، می نویسد : همانگونه که به آژانس انرژی اتمی در برلن اطلاع داده شده، چنانچه غنی سازی 20 درصدی اورانیوم روز سه شنبه، امروز، آغاز شود یک جهش تکنولوژیکی مهمی انجام گرفته است چرا که ایران تا امروز به طور رسمی از مرز 3.5 درصد غنی سازی فراتر نرفته بود. یه این دلیل که تأسیسات غنی سازی نطنز که در آن 8692 سانتریفوژ قرار دارد، توانائی فراتر رفتن از این مقدار را ندارد. اما در همان حال کارشناسان آژانس بین المللی انرژی اتمی بر این باورند که تأسیسات مخفی دیگری برای غنی ساختن اورانیوم درایران وجود دارد. جنبه سمبولیک این رویداد را هم نباید فراموش کرد زیرا در سال 2002 ، مجاهدین خلق وجود چنین تأسیساتی را در نطنز و نیز رآکنور آب سنگین اراک را برملا ساخته بودند. "فیگارو" از قول یک تحلیل گر آمریکائی، "جفری لوئیس" می افزاید : "تهران با ذخیره اورانیوم خود، بهترین اهرم ها را در برابرغرب به دست آورده است".

روزنامه "هومانیته" می نویسد معادله به وجود آمده برای ایران بسیار روشن است بدین معنا که این کشوربیم آن را دارد که با تحویل 70% از ذخیره اورانیوم خود برای غنی ساختن آن در خارج از این کشور، به واشنگتن و متحدینش وابسته شود و می خواهد اختیار فرایند تولید انرژی هسته ای خود را دراختیار خویش داشته باشد. ازاین روست که پیشنهاد می کند مقدار کمتری اورانیوم به خارج بفرستد.

ازسوی دیگر "برنارکوشنر"، وزیرامورخارجه فرانسه، می گوید ایران امکان تولید سوخت اتمی برای رآکتور تحقیتاتی خود را حتا با غنی ساختن 20% اورانیوم ندارد. "هومانیته" می پرسد : "اگر چنین است، پس علت این تنش چیست ؟ روزنامه اقتصادی "لزاکو" با نوشتن این که "ایران دردسترسی به انرژی هسته ای وارد یک مرحله تازه شده است " می افزاید "برنار کوشنر"، وزیرامورخارجه فرانسه، می گوید ایران دست به باج خواهی دست زده است.

مقامات ایرانی درعین حال دیروز اعلام کردند که به زودی یک سیستم دفاع ضد هوائی قوی نظیر "اس 300" روسی را، که نتوانسته بود بخرد، رونمائی خواهد کرد. خبری که با تردید تحلیل گران نظامی روبرو شد.

لیبراسیون زیر عنوان "آزادی برای ایران" می نویسد : پس از انتخابات روز 12 ژوئن 2009، صد ها هزار تظاهر کننده ایرانی به رودروئی با نظام مستقر در ایران ادامه می دهند. آنها از تمایل شدیشان به برخورداری از حقوق شهروندی خود سخن می گویند و علیه تقلبات در انتخابات و از بین بردن آزادی ها برمی خیزند. اما تروری هزار چهره بر سر آنها فرود آمده به نیروهای امنیتی گذشته، پلیس، پاسدار، و بسیجی افزوده شده. در کنار آنها لباس شخصی ها با اسلحه سرو گرم به جان تظاهرکننگانی می افتند که در آرامش دست به تظاهرات می زنند تا آنها را بکشند و یا زخمی سازند. انها شب وروز به خانه اشخاص و خوابگاههای دانشجوئی حمله می کنند. زندانها مرکز شکنجه و تجاوز شده است و دادگاهها متهمین را پس از محاکمه ای سرسرانه به مرگ محکوم می کنند. با این حال و علیرغم هزاران دستگیری، حکم های صادره، اعترافات تلویزیونی به اصطلاح پشیمان ها، جنبش معترض مردمی در برابر تهدید ها عقب نمی نشیند و به هر مناسبتی، برتری و استراتژی ضد خشونت خود را نشان می دهد. دولت ایران که روی از نفس افتادن آن حساب می کرد، هر روز با موج تازه ای از اعتراضات روبرو می شود. از این رو روشنفکران و دمکرات های جهان می بایست به اعتراض برخیزند و تمام تلاش خود را برای حفظ امنیت مردم ایران به کار بندند. زیرا این خشونت ها می تواند، در صورت بی تفاوتی و سکوت جامعه بین المللی، بسیار شدیدتر شود. در نتیجه امضاء کنندگان فراخوانی برای آزادی در ایران از همه نهاد های بین المللی می خواهند این در خواست را به دولت ایران تفهیم کنند.

"لوموند" دو مقاله درارتباط با ایران دارد. در مقاله نخستین این روزنامه به قلم "آلن فراشون" این پرسش را مطرح می سازد که چرا تحریم ها کارآ نیستند ؟ لوموند به این نکات اشاره دارد که روسیه یک بازی پیچیده در پیش گرفته چرا که این کشور بزرگترین صادر کننده اسلحه به ایران است. بازاری که در سال 2 میلیارد دلار در سال برای این کشور درآمد دارد و صرف هزینه های مجتمع های نظامی صنعتی مسکو می شود. چین هم که در گذشته موضعی دست پائین در جمع بزرگان می گرفت، امروز تبدیل به مدافع جمهوری اسلامی و محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری آن شده است. علت این است که سیاست خارجی چین ، مانند شماری از کشورهای دیگر، برپایه مسائل اقتصادی شکل می گیرد.

از سوی دیگر طرفهای اصلی اقتصادی ایران را اروپا و به ویژه دو کشور در این قاره، آلمان و ایتالیا تشکیل می دهد. با درنظر گرفتن خود داری مسکو و پکن، آمریکا و اروپا در فکر برقراری تحریم های یک جانبه هستند و در این راه می بایستی، پیش از هر چیز، افراد مختلف دردرون رژیم از جمله رهبران پاسداران را هدف بگیرند. چون هدف تنبیه مردم ایران نیست که بخش بزرگی از آن همه روزه ناخشنودی خود را به رژیمی با مشروعیتی زیر سئوال رفته نشان می دهد. تنها آلترناتیوی که باقی می ماند یک ماجراجوئی است که آن هم بهای سنگینی خواهد داشت. در مطلب دوم، لوموند به اختلافات ایران با "بریتیش میوزیوم" (موزه بریتانیا) بر سر عدم استرداد لوح کوروش به ایران، که بارها به تعویق افتاده، و اکنون به ماه ژوئیه 2010 موکول شده، می پردازد.

نگاهی به روزنامه های فرانسه

فرد سوم صحنه سیاسی انگلیس/ اندیشه فلسفی از یک حادثه طبیعی/ خبری که انعکاس نیافت!

"نیک کلگ" در مقابل دو نیروی کهنه، کارگر و محافظه کار ،حزب لیبرال را بعنوان نیروئی مطرح می کند که که با ایندو طرز تفکر بی اعتبار فرق دارد و می تواند جوانان و کسانی را که سابقاً درانتخابات شرکت نمی کردند، جذب کند.

25/04/201015:15 TU