Nowości muzyki klasycznej

Mozart na 2000 wolt

Stefan Rieger

Tekst z 07/02/2007 Ostatnia aktualizacja 07/02/2007 18:44 TU

Są takie płyty, których pierwszy raz słuchamy z rozdziawionymi ustami, a po raz drugi i trzeci nie mamy już ich w ogóle ochoty słuchać. Dobrym przykładem są pierwsze nagrania Włochów z Il Giardino Armonico, którzy zaszokowali nas Vivaldim na 2000 wolt. Krótkie spięcie krótko trwało.

W tej samej naelektryzowanej estetyce zdają się mieścić dwie symfonie Mozarta, „Praska” i „Jowiszowa”, jakie nagrał dla Harmonia Mundi René Jacobs. W pierwszym odruchu zachwyca wirtuozeria i maestria Barokowej Orkiestry z Freiburga, zdolnej wyartykułować każdy niuans i zachować absolutną klarowność w dowolnym, choćby oszałamiającym tempie – jak w emblematycznym dla tego nagrania finale 38 Symfonii. Można też ulec powierzchownemu czarowi „teatralizacji na siłę” każdego muzycznego gestu, owej specjalności Jacobsa, która w Mozarcie sprawdziła się różnie: świetnie w „Cosi fan tutte”, gorzej w „Weselu Figara”. Owe dwie symfonie sprawiają, owszem, piorunujące wrażenie – czy jednak w Mozarcie należy ciskać piorunami? Oto jest pytanie, na które Jacobs – podobnie jak Harnoncourt – odpowiada twierdząco, my wszak myślimy skromnie, że mozartowska niezrównana kantylena cierpi srogo, gdy smagać ją biczem, ciąć ją na plasterki i każdy akcent wybijać maczugą. Mozart to sama natura: siła grawitacji, bezgraniczna giętkość, kocia logistyka..., którym wszelka brutalność może tylko szkodzić. Niechaj każdy wyrobi sobie zdanie – oto końcowa część finału „Praskiej” w wykonaniu barokowców z Freiburga pod dyrekcją René Jacobsa.

Mozart – Symfonia Nr 38 „Praska”, Finał (fragm.)– Freiburger Barockorchester, dyr. R.Jacobs   Harmonia Mundi HMC901958