Nowości muzyki klasycznej

Queyras i Tharaud

Stefan Rieger

Tekst z 15/10/2008 Ostatnia aktualizacja 15/10/2008 15:09 TU

Nie ma zapewne zwinniejszego i bardziej giętkiego smyka, pośród licznych czeladników francuskiej szkoły wiolonczeli, jak Jean-Guihen Queyras. Niewielu też dorówna mu wszechstronnością, gdyż od lat żegluje z wdziękiem między Scyllą baroku a Charybdą współczesności, nie pomijając tego, co pomiędzy.

Niewiele też we Francji równie wyrazistych, co zarazem elastycznych i miłych dla ucha fenomenów pianistycznych, jak Alexandre Tharaud, potrafiący nadać tyleż muzykalnej wiarygodności, co i osobistego wdzięku dziełom z pozoru oddalonym o lata świetlne, lecz ilustrującym w istocie wciąż to samo: wysiłek geniusza, przetwarzającego dostępną mu materię oraz ciągłość inspiracji – od Couperina, Rameau i Bacha, poprzez szczególnie bliskiego mu Chopina, po Debussy'ego i Poulenca.

Spotkanie Queyrasa i Tharaud w owym repertuarze granicznym, gdzie kanony tradycji podmywane są przez falę szczodrobliwego jeszcze "modernizmu" (zanim przeleciał w fazę kalkulacji), musiało zatem stworzyć nową jakość.

Ich giętkość i wrażliwość, w sonatach wiolonczelowych Debussy'ego i Poulenca, wzbogaconych o garść drobiazgów na płycie, wydanej przez Harmonia Mundi, czynią zaiste cuda. Posłuchajmy Prologu z sonaty Debussy'ego, grają Queyras i Tharaud.

CD Debussy – Sonata na wiolonczelę i fortepian, Prologue – Queyras/Tharaud     HMC905012