Nowości muzyki klasycznej

B.Cocset i Zjednoczone Basy

Stefan Rieger

Tekst z 18/03/2009 Ostatnia aktualizacja 17/02/2010 20:16 TU

Zbyt długo zaniedbywane, sonaty Bacha na fortepian i wiolonczelę, lub raczej klawesyn i violę da gamba, cieszą się od paru lat rosnącym wzięciem tyleż pianistów i wiolonczelistów, co i barokowców, wskrzeszających z uporem instrumenty z epoki.

Tych ostatnich próbował zniechęcić Glenn Gould, twierdząc nie bez racji, że są to w istocie sonaty triowe, w których aż dwa głosy przypadają na instrument klawiszowy, a temu wyzwaniu rachityczny klawesyn nie jest w stanie sprostać.

Gould dowiódł plastycznie swej tezy w nagraniu z Leonardem Rose, przywracając sonatom ich niezbędną trójwymiarowość. Strażnicy domniemanej autentyczności nie zdołali obalić dowodu, oferując śpiew violi da gamba na tle maszyny do szycia, czyli klawesynu dziergającego słabosilne nutki.

Jedyną rozsądną alternatywę zaprezentowali Anner Bylsma i Bob Van Asperen, krzyżując wiolonczelę piccolo z pozytywem, czyli przenośnymi mini-organami, w których widzę absolutny ideał basso continuo w muzyce Bacha. Podobny wariant wybrał świetny francuski wiolonczelista Bruno Cocset, przynajmniej w niektórych częściach owych sonat, nagranych dla firmy Alpha.

CD Bach – Sonata BWV 1027, Allegro – B.Cocset 1’48

Znakomity klawesynista Bertrand Cuiller raz po raz przesiada się rączo z pozytywu na swój instrument, podobnie jak Bruno Cocset, dwumetrowy komarek, żongluje na przemian wielką violą basową i altowymi skrzypcami czyli miniaturką wiolonczeli. Jednym słowem, trio pod nazwą Basses Réunis czyli Zjednoczone Basy gra z wdziękiem we wszystkich rejestrach, przeplatając przy tym trzy sonaty transkrypcjami organowych preludiów chorałowych, które odsyłają do źródeł tematycznej inspiracji Bacha. Posłuchajmy alternatywnej wersji z klawesynem, który na przekór swej wątłości umie jednak dowieść swego istnienia w Adagio z Sonaty D-dur.

FJ2009: BrunoCocset ze swym zespołem Les Basses Réunis
Foto: S.Rieger