Film francuski

Niedaleko pada jabłko...

 Anna Rzeczycka

Tekst z  28/08/2009 Ostatnia aktualizacja 02/09/2009 15:49 TU

Często się zdarza, że dzieci idą w ślady rodziców i wybierają ten sam zawód co oni. Dzieci aktorów nie są w tej dziedzinie wyjątkiem. We Francji zjawisko to stało się tak powszechne, że aż w pewnym stopniu niepokojące.

Lambert Wilson
DR

Z ojca na syna lub córkę

Lista aktorskich dzieci robiących kariery w kinematografii staje się coraz dłuższa. Znajdujemy na niej takie nazwiska, jak Anthony Delon, Lambert Wilson, Charlotte Gainsbourg, Romane Bohringer, Emma de Caunes, Emannuelle i Mathilde Seigner, Julie i Guillaume Depardieu (zmarły w 2008 roku), Alexandre Brasseur - syn Claude’a, którego ojcem był inny znany aktor Pierre Brasseur, Thomas Dutronc - syn Jacquesa i Françoise Hardy, Chiara Mastroiani - córka Marcella i Catherine Deneuve, Christian Vadim - syn Roger Vadima i Catherine Deneuve, Vincent Cassel, Laura Smet - córka Nathalie Baye i Johnny Hallydaya.

Talent czy ciężar genealogii?

Chiara Mastroianni (z lewej)
DR

Z dziećmi aktorów rzecz się ma tak jak z ich rodzicami - są wśród nich dobrzy i nienadzwyczajni, pasjonujący i nudni, uzdolnieni i niezdarni. Bycie dzieckiem znanego aktora nie daje gwarancji powodzenia i automatycznej wyższości nad młodymi artystami rodziców nie znanych publicznie. W wielu wypadkach jednak jest to niewątpliwy przywilej, który staje czymś skandalicznym, kiedy producent, scenarzysta, reżyser swój wybór opierają bardziej na znanym nazwisku niż na autentycznym talencie i kiedy angażują do filmu czy teatralnej sztuki dziecko artystycznej sławy, nawet jeśli jest ono miernotą, a nie kogoś bardziej obiecującego, ale bez znanej genealogii.

Guillaume Depardieu
© Les Films du Losange

Sama zasada przekazywania zawodu z pokolenia na pokolenie funkcjonuje od wieków  i jest czymś godnym najwyższego szacunku. Już w Średniowieczu większość profesji - w tym także profesje linoskoczków, kuglarzy i cyrkowców - przechodziły z ojca na syna. I nie ma oczywiście nic zdrożnego w fakcie, że syn czy córka aktora zostają aktorami. Problem pojawia się wtedy, gdy biologiczny ten fakt staje się przedmiotem mediatycznego narcyzmu, obiektem marketingu, absurdalnego wyścigu pod-kultury people, chorobliwej fascynacji dla „rich kid”.

People, people, people ...

Mathieu Amalric i Emmanuelle Seigner - aktorzy filmu "Skafander i motyl"
© Pathé Distribution

Mediatyczna tendencja do przesadnej waloryzacji potomstwa wielkich gwiazd zaczęła się w latach 80. Na pierwszych stronach kolorowych magazynów, potomstwo to zajęło miejsce dzieci z rodzin królewskich i książęcych. Okazało się, że w naszej mediatycznej epoce, czytelników  interesują wszystkie  szczegóły z prywatnego życia ludzi znanych z ekranu kina i telewizji. Jednym z tych szczegółów są oczywiście dzieci. I w ten sposób fotografie synów i córek filmowo- telewizyjnych sław przeniknęły do pejzażu audiowizualnego. Następnym krokiem było wkroczenie aktorskich potomków do zawodu – dzisiaj można mówić o prawdziwej inwazji.  Dotyczy to zresztą nie tylko braci aktorskiej.  Reżyserami filmowymi zostali synowie Schoendorffera, Jean Beckera, Gerarda Jugnot. Producentem jest Thomas Langman- syn Claude’a Berri.

Charlotte Gainsbourg
(Reuters : Reuters)

Ci bez znanego nazwiska

Zjawisko przekazywania zawodów filmowych z pokolenia na pokolenie najbardziej niepokoi tych, którzy pozostają na marginesie - młodych aktorów bez znanego nazwiska nie mających szans w walce o rolę z kimś, kto oprócz talentu ma dodatkowy, ale bardzo mocny atut w postaci sławnego rodzica. Jest to impas nie tylko dla młodzieży aktorskiej bez zaplecza rodzinnego, ale także dla kinematografii, coraz bardziej przypominającej zamknięty krąg, do którego zewnętrzne elementy przenikają z największym trudem.