Prasa poranna

Dziwne losy Hotelu Lambert

 Katarzyna Zawidzka

Tekst z  12/01/2010 Ostatnia aktualizacja 12/01/2010 14:35 TU

Pałac Lambert od strony Sekwany
Fot. M. Brzeziński/RFI

W dzisiejszej prasie francuskiej znalazłam sporą liczbę interesujących artykułów. Przede wszystkim mamy całe dossier poświęcone Rohmerowi w Libération. W tym samym dzienniku – opis nudnego wczorajszego przesłuchania Catherine Ashton w Parlamencie Europejskim. Przyszła szefowa europejskiej dyplomacji wypadła w nim szaro, nudno i beznamiętnie. Dalej mamy 12 prac Aubry, byłej minister pracy, obecnie szefowej socjalistów, następnie: H1N1: Bachelot musi się wytłumaczyć przed Zgromadzeniem Narodowym. Istotnie, pani minister zdrowia będzie dziś tłumaczyć, jak to się stało, że Francja posiada obecnie ogromną, nie do przerobienia ilość szczepionek przeciwko grypie H1N1. Parlamentarzyści domagają się utworzenia specjalnej komisji, która zbada, jak do tego doszło.

La Croix sporo miejsca poświęca problemom zamorskich posiadłości Francji. Znajdujemy tu również duży artykuł na temat przygotowań do szczytu Azja-Pacyfik, który odbędzie się we Władywostoku w 2012 roku. To trzydniowe spotkanie kosztować będzie co najmniej 13 miliardów euro, ale jak wiadomo Rosja lubi rozmach.

Le Figaro zamieściło artykuł szczególnie interesujący dla Polski – Operacja ostatniej szansy dla Hotelu Lambert. Dom, w którym gromadziła się polska emigracja czasów Romantyzmu został sprzedany ponad dwa lata temu katarskiemu księciu. Znajdujący się na wyspie Świętego Ludwika budynek został zbudowany przez jednego z najsłynniejszych francuskich architektów, Louisa Le Vau dla sekretarza króla Jean-Baptista Lamberta. Miało to miejsce w latach 1642-1644. Jest to zabytek nie tylko ze względu na szacowny wiek, ale i ze względu na piękno jego architektury. Wewnątrz znajdują się komnaty godne Wersalu i dekoracje wykonane przez wielkie sławy, takie jak Eustache Le Sueur czy Charles Le Brun. Tymczasem nowy właściciel w nosie ma i historię, i urodę, planuje dokonać ogromnych zmian. Na razie nie otrzymał zgody na przebudowę. Ministerstwo kultury rozpoczęło sekretne negocjacje, które mają doprowadzić do porozumienia. Dotychczas „afera Lambert” była prowadzona bardzo niesprawnie.

W 2007 roku ówcześni właściciele, rodzina Rothschildów, zdecydowali się sprzedać pozostający w ich rękach od 30 lat budynek.

W XIX wieku, czytamy w Le Figaro, dom był własnością polskiej rodziny Czartoryskich, która prowadziła bogate życie towarzyskie. Przez Hotel Lambert przewijali się Chopin, George Sand, Delacroix… W XX wieku nowy właściciel, baron Rédé, wsławił się wystawnymi przyjęciami w wiszącym ogrodzie. Ostatni właściciel, baron Guy de Rothschild, zmarł kilka dni przed sprzedażą budynku bratu emira Kataru, który przedstawia siebie jako wielbiciela francuskiej sztuki i francuskich zabytków.

Wiele innych budynków francuskiej stolicy zostało już wcześniej sprzedanych bogaczom z Zatoki Perskiej i z Rosji, a także Chińczykom. Musiało to doprowadzić do pewnych napięć na tle wyprzedawania francuskiej spuścizny narodowej, tym bardziej, że jednocześnie zaczęły krążyć pogłoski, jakoby w niektórych zabytkach nowi właściciele otwierali sale do squasha lub jacuzzi.

Katarski książę obiecuje tymczasem, że nic takiego nie stanie się z Hotelem Lambert. Gotów jest zainwestować w przebudowę 60 milionów euro, a prace mają być prowadzone pod czujnym okiem szefa architektów zajmujących się zabytkami historycznymi, który nadzorował prace przy odnawianiu Opery Garnier.

To jednak nie wystarczyło, żeby przekonać towarzystwa ochrony spuścizny narodowej. W grudniu 2008 roku przedstawiony został projekt prac remontowych, który zakładał instalację wind, nowych świetlików, kilku łazienek (z czego część miała być umieszczona nad zabytkowymi pokojami), podziemnego parkingu. Komisja, rozpatrująca projekt z ramienia merostwa Paryża, nie wyraża na to zgody. Decyzja ministerstwa kultury jest, o dziwo!, mniej kategoryczna: powołuje ono specjalną komisję i żąda kilku zmian, m.in. rezygnacji ze schodów, które zniszczyłyby ozdobny sufit. Następnie ówczesna minister kultury, Christine Albanel, wyraża zgodę na prace.

Wtedy do akcji ostro wkroczyło stowarzyszenie Paris Historique wspomagane przez kilka znanych osobistości (Michèle Morgan, George Moustaki, Guy Bedos…), które obawiają się nie tylko zniszczenia zabytku, ale również burzących spokój prac w sąsiedztwie. W lipcu 2007 roku stowarzyszenie wytacza proces w celu zatrzymania prac, ale przegrywa. Tymczasem druga strona, czyli katarski książę mało się pokazuje. Jego adwokat zapewnia, że książę chce z Hotelu Lambert uczynić znowu dom rodzinny, a sam książę w jedynym wywiadzie, udzielonym Libération, oznajmia, że czuje się zraniony zgotowanym mu przyjęciem.

Mimo to w grudniu 2009 roku nie waha się przed przedłożeniem w gabinecie Frédérica Mitterranda następującej propozycji: jeśli rada państwa nie przyzna mu racji, wystawi budynek na sprzedaż. Przekonani, że to nie czcze pogróżki Frédéric Mitterrand i mer Paryża Bertrand Dalnoë; wyznaczają dwóch mediatorów. W chwili obecnej nowy właściciel gotów jest zrezygnować z części prac. Stowarzyszenia ochrony spuścizny narodowej nie wiedzą jak zareagować. Zgodzić się i ryzykować, że uznane to zostanie za ich porażkę, czy nie zgodzić się i ryzykować, że właściciel zrezygnuje i budynek będzie ulegał stopniowej degradacji? Co bardziej zawzięci twierdzą, że zawsze się znajdzie jakiś kupiec. Może tak, a może nie. Państwo w każdym razie na ten zakup nie reflektuje. Minister kultury powiedział to jasno i wyraźnie: państwo „nigdy nie przejmie” Hotelu Lambert.