ترانۀ ناسروده

آرتوش: ادامۀ راه ویگن

تاریخ انتشار مقاله 25/04/2008 به روز شده 25/04/2008 13:06 TU

صفحات قدیمی آرتوش - (برگرفته از سایت Iransong.com)

ویگن که به خوبی از ترانه های مردم پسند آمریکایی بهره برده و آموخته بود، به نوبۀ خود سبک و شیوه ای را در ایران باب کرد که بسیار پربار بود و جوانان زیادی را به دنبال خود کشید. نقش هنرمندان ارمنی را به ویژه نباید در رواج این سبک دست کم گرفت.

یکی از همین جوانان ارمنی که خیلی زود به موسیقی و ترانه رو آورد، آرتوش بود.

نخستین ترانه های آرتوش در اواسط دهۀ چهل خورشیدی منتشر شد و بلافاصله در میان جوانان آن دوره محبوبیت یافت.

در کسب این موفقیت باید الزاماً از نقش مهم آهنگسازی صحبت کرد که بدون شک یکی از پایه گذاران اصلی موسیقی پاپ ایران است: پرویز مقصدی که امروز سکوت پیشه کرده، نه تنها در موفقیت و شناساندن آرتوش نقش مهمی به عهده دارد، که بسیاری از ترانه های ماندنی ویگن، گوگوش، عارف، رامش و بسیاری دیگر حاصل ذوق و زحمت اوست. حتی نسل بعدی این موسیقی، یعنی داریوش و هم دوره ای های او نیز در کسب شهرت و نام اولیه، بسیار مدیون مقصدی هستند.

آرتوش هم به لطف سه یا چهار ترانۀ خوش ساخت، در واقع نمایندۀ نخستین نسلی شد که بعد از ویگن به صحنه میامد.

این ترانه ها همگی لحنی محزون داشتند و با روحیۀ عاشقانۀ رمانتیک آن سال ها کاملاً هماهنگ بودند.

ترانه هایی مثل "غمگین"، "نفرین"، یا "سنگ قبر آرزو" می توانند به هر پژوهشگر اجتماعی کمک کنند تا فضای کلی آن دوران و بخصوص نگاه جوانان چهل سال قبل را بهتر در یابد.

                                                          فرید وهابی