ترانۀ ناسروده

یادی از ابراهیم منصفی(۲)

تاریخ انتشار مقاله 06/06/2008 به روز شده 06/06/2008 12:26 TU

منصفی گویش های محلی جنوب را نه در قالبی "فولکلوریک"، که به شیوه ای طبیعی به کار می برد. هدف او بیان احساسات و فکرهای فردی است و نه معرفی سنن محلی.

با توجه به برخی کارهای قدیمی ابراهیم منصفی که ردی از آنها روی نوار و صفحه باقی مانده، و با مقایسۀ این آثار با ترانه های دورۀ پختگی، می توان نتیجه گرفت که او هم مثل اکثر هنرمندان "شهرستانی"، کار خود را با دلبستگی و تکیه به موسیقی محلی آغاز کرده است. بدیهی است که موسیقی های قوی، پررنگ و خوش ضرب حاشیۀ خلیج فارس آن قدر جذابیت دارد که هنرمندان سرزمین های ساحلی را تمام و کمال شیفتۀ خود کند.

 

اما تشخص ابراهیم منصفی و ارزش استثنایی کار او از نقطه ای آغاز می شود که وی راه خود را از موسیقی بومی جدا می کند. به عبارت دیگر، فردیت توانای او با همین فاصله گیری از سنت سنگین محلی است که خود را نشان می دهد. بدون شک منصفی هم می توانست مثل بسیاری از هنرمندان خوش استعداد بندرعباس، بوشهر یا شوشتر، همان نغمه های اجدادی را تکرار، یا اشعار محلی را جمع آوری و با تغییراتی بازخوانی کند.

 

باید پرسید به چه دلیل و با چه انگیزه ای ابراهیم منصفی به گیتار دست برد؟ چرا در ترانه های خود از سازهای محلی استفاده نکرد؟ و بالاخره پرسش مهم دیگر: چرا همچنان گویش محلی را در اشعار خود نگاه داشت؟

 

شاید با تکیه به این دو پرسش بتوان مسیر هنری منصفی و ارزش های اساسی کار او را بهتر کاوید.

                                                                              فرید وهابی