ترانۀ ناسروده

انسجام ترانه و درونمایۀ شعر

تاریخ انتشار مقاله 25/07/2008 به روز شده 25/07/2008 15:29 TU

ترانه های ایرانی در اکثر موارد از ضعف اشعار لطمه می بینند، وگرنه ملودی های زیبا و جذاب فراوانند. شاید بتوان گفت بسیار اندک بوده اند خوانندگانی که در انتخاب اشعار سختگیری نشان داده باشند.

ترانه سرایان نیز اکثراً به مفاهیم سنتی اکتفا کرده و کمتر به دنبال حرف یا درونمایه های تازه رفته اند.

این برنامه قبلأ در تاریخ 12 آوریل 2007 از رادیوی ما پخش شده است.

تقریباً تمام ترانه های ایرانی عاشقانه اند. سهم ترانه های غیرعاشقانه آنقدر ناچیز است که می توان آنها را استثنا دانست.

عاشقانه های سنتی، معمولاً درونمایه های محدود و ثابت دارند: هجر و وصل، وفا و جفا، خوبی و جور یار و یا زیبایی های او...

 

خارج از این دنیای کوچک و کهنه، کمتر ترانه سرای ایرانی به سراغ مفاهیم بکر رفته است. به همین دلیل هم نقش تاریخی نسل شهیار قنبری، اردلان سرفراز، زویا زاکاریان... بسیار مهم است.

این ترانه سرایان بالاخره پس از سالها رکود، شعرهای عاشقانه را با درونمایه هایی متفاوت تازه کردند و سبک و فضایی نو بنیان گذاشتند.

و باید گفت که بیش از هر خوانندۀ دیگر، گوگوش در اجرای این آثار تازه تلاش کرد و البته موفق هم بود.

 

متأسفانه مثل همیشه، خیل مقلدان همین شیوه های تازه را هم به تکرار کشاندند و بار دیگر سبکی به وجود آمد که فقط در ظاهر - با توسل به مجموعه ای از واژه های  "موج نویی"- با اشعار سنتی فرق داشت اما در درون همان تکرار کسالت بار کلیشه ها را دوباره رواج داد.

                                                                      فرید وهابی