اخبار
پیش از این در خبر ها
افغانستان
تاریخ انتشار مقاله 08/05/2009 به روز شده 08/05/200914:36 TU
ناهید دایی جواد که به یکی ازخانواده های بزرگ و شناخته شدۀ اصفهان تعلق دارد، خواندن را از اوایل دهۀ چهل خورشیدی آغاز کرد.
جهانبخش پازوکی که هم دورۀ تحصیلی او بود، وی را در جدی گرفتن کار تشویق کرد و شعر ترانه ای را که خیلی زود سر زبان ها افتاد، برای او ساخت. این ترانه که ابتدا "درۀ خاموش" نام داشت و آهنگ آن را سیروس ساغری ساخته بود، بعدها تغییر نام می دهد و به "غروب کوهستان" معروف می شود.
به دنبال موفقیت این ترانه، پای خانم ناهید به تهران، رادیو ایران و برنامۀ گلها باز می شود.
ناهید، در بارۀ این دوران می گوید: "چون این تصنیف مورد توجه قرار گرفت، جلسه ای در خانه تشکیل شد و خانواده ام که مخالف رفتن من به تهران و رادیو بودند به شور پرداختند. در آن جمع فقط دایی ام (جواد دایی جواد که در جوانی فوت کرد) پشتیبان من بود. پدرم هم موافق بود که صدایم در رادیو عرضه شود، اما جرأت نمی کرد مستقیماً موافقت کند"*...
گفته های ناهید به روشنی فضای شهرستان های ایران و رفتارهای متداول خانوادگی آن سال ها را نشان می دهد. هیچ خانوادۀ به اصطلاح "آبرودار" راضی نمی شد که دختر یا یکی از زنان خانواده به محیط هنری وارد شود.
به همین دلایل، ناهید نیز پس از چند سال فعالیت، از میدان کنار رفت.
امروزه در خانواده های ایرانی و به ویژه از نظر کسانی که به دنیای غرب مهاجرت کرده اند، فعالیت هنری زنان می تواند غرورانگیز هم باشد. با این همه، در روحیه و رفتار نسل تازۀ زنانی که در آمریکا یا اروپا، خوانندگی را به عنوان تفنن دنبال می کنند، همچنان نوعی ترس یا بی اعتمادی نسبت به دنیای حرفه ای حس می شود.
فرید وهابی
www.Iranold.netبرگرفته از *
ترانۀ ناسروده
02/02/201014:33 TU
22/01/201015:11 TU
01/01/201017:26 TU
01/01/201016:05 TU
03/12/200918:48 TU
20/11/200914:50 TU
20/11/200912:32 TU
22/10/200916:38 TU
15/10/200917:49 TU
15/10/200916:26 TU