معرفی کتاب

"یکی از اصحاب کهف"، فریدۀ رازی

به قلم : فرنگیس حبیبی

تاریخ انتشار مقاله  25/06/2009 به روز شده  26/06/2009 15:05 TU

آتشی افروختیم در آن دشت وسیع، کوه های به هم تافته، شکوه بودن را حس کردیم، مردمان زنده و شاد را کنار خود دیدن، بودن و شادی های بودن را حس کردن، اینکه در کنار هم تنهایی مزمن را فراموش کنیم، یکصدا شدن، یکدیگر را خطاب کردن و صدا شنیدن، از بودن خسته نشدن، تن را رها کردن، دل را رها کردن.....

 

این گوشه ای از آخرین کتاب فریده رازی است تحت عنوان " یکی از اصحاب کهف" که انتشارات نیلا آن را اخیراً در تهران منتشر کرده است. این رمان کوتاه هشتاد صفحه ای نوبه به نوبه روایتی از صحنه هایی از اسطورۀ نبرد کاوه و ضحاک و بر تخت نشستن فریدون را در لابلای صحنه هایی از واقعیت روزمرۀ کنونی درایران و در منطقه نقل می کند.

 اسطوره از همدلی شادمانه وعاشقانۀ مردمانی خبر میدهد که در راه برچیدن کاخ ظلم ضحاک در پیروی از کاوه از کوه ها و دشت ها عبور می کنند و دوست داشتن را تبلیغ می کنندو رنج راه را با خواندن و شنیدن نواهایی سحر آمیز بر خود هموار می کنند.

 راوی داستان زنی است گرفتار در چنگال غم خواهر محتضرش، در کنار تخت بیمار نشسته است و گاه به خواب می رود و در رؤیایی منقطع و طولانی به خیل رهروان کاوه و فریدون می پیوندد. انگار که وارد زندگی دیگری می شود. هنگامی که بیدار می شود اولین نشانۀ واقعیت این زمانی که می بیند تصاویری است بر صفحۀ تلویزیون که از انفجاری مهیب در بغداد یا در کابل و یا از جنگ در غزه حکایت می کند.

فریدۀ رازی می گوید در همۀ آثارش بازگشت به اسطوره و مقایسۀ عناصر آن با واقعیات امروزین یکی از جنبه های اصلی داستان نویسی اوست. دررمان" من و ویس" همین شگرد به کاررفته است. او می خواهد جوهر اسطوره را که همان آرزوی بهروزی و غلبه بر ناهمواری هاست برجسته کند و انتظارو امیدی که در دل اسطوره ای چون کاوه است باز سازی کند. فریدۀ رازی در بیان و توصیف حالات و مشهودات زبانی زیبا و روان دارد و می کوشد زیبایی های زبان فارسی را با تکیه ای دورازغلو بر واژه های سرۀ فارسی درمتنش نشان دهد. از آثار دیگرش "پشت پلک های بسته"، وفرهنگ واژه های سره را می توان نام برد که تا به حال به چاپ هفتم رسیده است.