Unia pod obstrzałem

Docieranie instytucji

Tekst z  22/01/2010 Ostatnia aktualizacja 22/01/2010 16:35 TU

W drugim półroczu przewodniczyć Unii będzie premier Belgii Yves Leterme
( Photo : Reuters )

Na Unię Europejską zwaliła się w ostatnich tygodniach lawina krytyk: przyczyniło się do tego fiasko konferencji kopenhaskiej, mianowanie Hermana Van Rompuy na stanowisko stałego prezydenta i zaraz potem trudności w koordynacji nowych władz UE, polemiki przy zatwierdzeniu członków nowej Komisji Europejskiej, wreszcie zbyt powolna reakcja na katastrofę na Haiti, przedstawiana jako ilustracja nieskuteczności władz Unii.

W tej ostatniej kwestii wypowiedział się dziś, na łamach Le Figaro, francuski sekretarz stanu ds. europejskich Pierre Lellouche: „można było się spodziewać reakcji szybszej, większej widoczności. Owszem, Unia zdołała wyznaczyć potrzebne fundusze i nie wątpię, że zaangażuje się ona w odbudowę. Niemniej przyszedł czas na to, by Europa wyposażyła się w siły szybkiego reagowania humanitarnego zdolne do szybszego działania. Niestety – skarży się Lellouche – nowe narzędzia instytucjonalne Unii dopiero się docierają i nie ma co ukrywać, że toczą się obecnie walki o wpływy między Komisją, Parlamentem i oczywiście poszczególnymi państwami”.

O ile prezydent Van Rompuy zachowuje powściągliwość w wypowiedziach, o tyle mnoży je przewodniczący Unii w tym półroczu premier Hiszpanii Zapatero. Zirytował on większość unijnych szefów państw i rządów propozycją przymuszenia wszystkich do stosowania wspólnej polityki gospodarczej.

To docieranie się nowych instytucji europejskich przypada na „hiszpańskie półrocze” Unii. W następnym sytuacja będzie o tyle szczególna, że przewodniczyć Unii będzie Belgia z premierem Yves’em Leterme, a prezydentem będzie nadal Van Rompuy, który właśnie ustąpił mu stanowiska. Jak będzie wyglądać ich współpraca? Yves Leterme udzielił dla RFI wywiadu, w którym niełatwo doszukać się jasnej odpowiedzi na to pytanie:

Myślę, że propozycje pana Zapatero czyli postulat polityki UE bardziej zobowiązującej oraz większej kontroli – to jedna z możliwości na drodze do usprawnienia wspólnej polityki UE. Moja krytyka procesu lizbońskiego dotyczyła właśnie zbyt  otwartego trybu określania celów wspólnych bez możliwości narzucania czegokolwiek. Dlatego myślę, że na to, by usprawnić politykę wspólną, trzeba będzie, zgodnie z projektem który nazywamy tymczasem EU 20-20, porozumieć się co do celów zobowiązujących. W każdym razie, jeśli chodzi o Belgię, będziemy stawiać w pełni na Traktat Lizboński. Bo przecież od czasu deklaracji w Laken przed ośmiu laty nie pracowaliśmy na darmo: pracowaliśmy ciężko, by doprowadzić do Traktatu Lizbońskiego, podpisało go 27 krajów, co jest historycznym osiągnięciem, więc teraz trzeba wykorzystać traktat w pełni i usprawnić działanie instytucji, a jednym z narzędzi jest trwała prezydencja UE z dwu i półletnią kadencją. Postaramy się więc, by sprawowanie tej funkcji było jak najskuteczniejsze.