Jean-Dominique Giuliani krytykuje

Lament nad Unią

 Piotr Błoński

Tekst z  26/01/2010 Ostatnia aktualizacja 26/01/2010 16:35 TU

Jean Dominique Giuliani.

Nadeszły takie czasy, że najbardziej krytykują Unię Europejską nie jej wrogowie, nie eurosceptycy, ale ci, którzy są najbardziej przejęci europejskim ideałem. Z tą różnicą, że krytykują ją nie za działania, lecz za ich brak. Za przykład może posłużyć wypowiedź prezesa Fundacji Roberta Schumana, instytucji bądź co bądź pielęgnującej ideały tego ojca założyciela zjednoczonej Europy.

Jean-Dominique Giuliani, bo o nim mowa, w wywiadzie dla RFI nie kryje niepokoju, a nawet irytacji widząc, jak niezdarnie Unia wkracza w nowy etap swego istnienia po wdrożeniu Traktatu Lizbońskiego:

Widzimy, że prezydencja hiszpańska zachowuje się, jakby wszystko było po staremu i nadal proponuje ambitny – w cudzysłowie – program na najbliższych sześć miesięcy, widzimy, że Wysoka Przedstawicielka, czyli minister spraw zagranicznych, pani Ashton, odgrywa raczej rolę urzędniczki niż osobistości politycznej, a przecież jest rzeczą oczywistą, że europejska opinia publiczna oczekuje większej obecności Europy na scenie międzynarodowej i Europy bardziej aktywnej wobec wielkich światowych wydarzeń. Jednakże państwa członkowskie, administracje państwowe, Komisja Europejska, Rada, także ponoszą część odpowiedzialności: powiedzmy, że prowadzą raczej działalność dyplomatyczną, administracyjną, niż polityczną, podczas gdy dzisiaj, prawdziwe wyzwanie dla Unii Europejskiej, to pokazanie, że liczy się ona na scenie międzynarodowej odpowiednio do jej ciężaru ekonomicznego – a przypominam, że Unia Europejska jest dziś największą światową potęgą gospodarczą.

Skądinąd Jean-Dominique Giuliani pisze na swojej stronie internetowej, że Unia musi walczyć o utrzymanie swego modelu społeczeństwa, narzucać konieczne regulacje, upowszechniać swą koncepcję stosunków międzynarodowych: w tym celu musi wyposażyć się w normalne narzędzia gry międzynarodowej jakimi są jedność słowa i decyzji oraz wiarygodność swych sił zbrojnych.

Nasuwa się refleksja, że jeśli Unia podejmie wysiłek afirmacji swej tożsamości na forum międzynarodowym, to tym razem dzięki tego rodzaju impulsom, wychodzącym od społeczeństwa obywatelskiego.

Dla polityków szykuje się zaś nowe wyzwanie: wobec bezprecedensowego zadłużenia większości państw Unii, w tym wszystkich wielkich, rządy muszą w najbliższych latach podjąć zdecydowane oszczędności budżetowe. Te działania, politycznie konfliktogenne, muszą być w jakiś sposób skoordynowane i zrozumiałe dla opinii publicznej: tymczasem w ubiegłych latach częstokroć na konto Unii zwalano uciążliwe decyzje czy reformy. Unia musi więc szczególnie zadbać o to, by nie spełniać roli kozła ofiarnego w okresie uzdrawiania finansów państwowych, czyli w najbliższych kilku latach.