Co teraz z klimatem?

Z Kopenhagi do lasu

 Piotr Błoński

Tekst z  23/12/2009 Ostatnia aktualizacja 23/12/2009 15:57 TU

Dziewiczy las tropikalny

„Musimy zastanowić się, jak postępować po klęsce Kopenhagi”. To zdanie, wypowiedziane we wtorek przez szwedzkiego ministra ochrony środowiska Andreasa Calgrena, tuż przed posiedzeniem z europejskimi odpowiednikami, podchwyciły wszystkie media, nie dlatego, że zapowiadało dyskusję, lecz wskutek użycia terminu „klęska”. Minister Calgren, który chyba nie spodziewał się, że tak dokładnie odzwierciedli powszechną opinię, wydał nieco później komunikat mający złagodzić efekt tego krótkiego zdania: „Kopenhaga, czytamy, jest pierwszym krokiem i Unia Europejska nadal będzie starać się doprowadzić do porozumienia prawnie zobowiązującego.

Często bywa, że poprawianie wypowiedzi odnosi efekt odwrotny: w tym wypadku poprawka podkreśla fakt, że kopenhaskie porozumienie jest świstkiem papieru, listą pobożnych życzeń, do których sygnatariusze zastosują się albo nie. Toteż – jak zakomunikowano po spotkaniu ministrów środowiska – „UE musi podjąć należyte środki, by ten cel (realizację porozumienia) osiągnąć: zajmować się tym będzie prezydencja hiszpańska w najbliższym półroczu”.

Szkopuł w tym, że Europejczycy wcale nie są zgodni co do tych „należytych środków”. Nie jest to nic nowego: już w czasie obrad konferencji kopenhaskiej Unia Europejska nie zdołała narzucić swego stanowiska ze względu na swe podziały i poniosła klęskę dyplomatyczną. Co więcej, poszczególne kraje wyciągają z tej klęski skrajnie przeciwne wnioski. Przywódcy francuscy i belgijscy wystąpili z inicjatywą nałożenia na towary importowane do Unii taksy od emisji CO2.

„Jeśli niektóre państwa, których emisje CO2 należą do największych, nadal będą się opierać wprowadzeniu zobowiązujących ograniczeń, Unia powinna rozważyć wprowadzenie takiej taksy, co umożliwiają konkluzje raportu WTO z 26 czerwca; postawa tych krajów umożliwia bowiem nielojalną konkurencję w stosunku do naszych przedsiębiorstw” – mówił, cytowany we wczorajszym wydaniu belgijskiego dziennika Le Soir, minister Paul Magnette. A jego francuska odpowiedniczka Chantal Jouanno poinformowała, że w czasie spotkania ministrów podkreślała konieczność takiej taksy.

Niemcy nie przyłączyły się do tej inicjatywy: „to nie jest dobre rozwiązanie” – orzekł minister Norbert Röttgen. „Musimy unikać wymachiwania pogróżkami, to się nam nie przysłuży” – dopowiedział cytowany na początku Andreas Calgren. Hiszpańska sekretarz stanu Teresa Ribera, przygotowująca się do przejęcia po nim pałeczki w najbliższym półroczu, oświadczyła, że taka taksa byłaby ostatecznością.

Według dziennika Le Monde jeszcze dalej idzie prezydent Sarkozy, który uważa, że skoro Unia jako taka nie jest w stanie zaważyć na negocjacjach klimatycznych, to trzeba znaleźć dla nich nowy kadr. Budzi to sceptycyzm innych przywódców, którzy uważają, że to jego nadmierny aktywizm podkreślił europejskie podziały. Niemniej Francja przygotowuje nowe inicjatywy. Sarkozy zapowiedział we wtorek utworzenie grupy 28 krajów na rzecz klimatu, rodzaj klimatycznego G28, w którym, jak można się domyślać, Francja odgrywałaby rolę wiodącą, i które nie oglądając się na inne starałyby się wdrożyć złożone w Kopenhadze obietnice i kontrolować się wzajemnie. Jest to zresztą nie tylko zakwestionowanie roli UE, lecz także ONZ. Na początek zaś Francja zamierza zorganizować, w styczniu, spotkanie krajów reprezentujących największe obszary leśne na świecie, czyli Amazonii, Konga, Indonezji i Syberii. Nota bene, konkurencyjną inicjatywę dotyczącą lasów tropikalnych podjęła Norwegia.